Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1972, προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια με τις παθολογίες και τα προβλήματα που της δημιούργησαν η κοινωνία που ζούμε. Μια οικογένεια που εθελοτυφλούσε στα σοβαρά ζητήματα της συναισθηματικής ασφάλειας των μελών της, γονέων και παιδιών. Σκληρή, γιατί έτσι έμαθε να αντιμετωπίζει τη ζωή, προσπαθώντας να επιβιώσει σε έναν αγώνα συνεχούς συσσώρευσης υλικών αγαθών, πιστεύοντας ότι έτσι θα είναι καλά. Η έννοια της Αγάπης παρερμηνεύτηκε και ο αγώνας για τα αποκτήματα έγινε αυτοσκοπός. Συνέπεια αυτού η αποξένωση μας.
Ουσιαστικά κανένας γονιός δεν κατάφερε να ασχοληθεί με την ψυχική ισορροπία τη δική του, κατ’ επέκταση και της δικής μου ψυχικής υγείας ως παιδιού. Αποτέλεσμα αυτού να ζω μια ζωή γεμάτη ανασφάλεια για το αν είμαι αρκετός να τα καταφέρω στη ζωή μου. Να μην έχω πίστη στον εαυτό μου, αφού ποτέ κανείς δεν πίστεψε σε εμένα. Πάντα βρισκόμουν ένα σκαλί κάτω από τις όποιες επιθυμίες είχαν οι άλλοι από εμένα, για εμένα. Συνεχώς έτρεχα να ικανοποιήσω τους άλλους και να φτιάξω την εικόνα που φαντασιώνονταν για εμένα εκείνοι, αλλά τελικά ήμουν πάντοτε «λίγος» στα μάτια τους.
Έμαθα να μην αγαπάω τον εαυτό μου, έμαθα να είμαι σκληρός μαζί του και να κυνηγάω συνεχώς στόχους. Έμαθα να τους πιάνω, αλλά ποτέ να μην είμαι ευτυχισμένος, γιατί είχα μάθει να βλέπω και εγώ με τα μάτια των άλλων και να θεωρώ ανεπαρκή την όποια επιτυχία μου. Ευτυχία δεν υπήρχε, πίστευα για εμένα ότι πίστευαν οι δικοί μου για εμένα, ότι δεν ήμουν αρκετός. Αποτέλεσμα όλων αυτών των χρόνων, να έχω πάρει 2 πτυχία, (Προγραμματιστή Αναλυτή, Διοίκησης Επιχειρήσεων και Marketing) με πολλά σεμινάρια, 30 χρόνια σκληρής εργασίας με επαγγελματικές επιτυχίες, να έχω ένα παιδί, αλλά και κακές επιλογές συνεργασιών, σημαντικές αποτυχίες και δύο αποτυχημένους γάμους.
Θεωρώ ότι είναι χρέος μου να εξελίξω εμένα και να βοηθήσω τον γιό μου να αναδείξει όλες του τις δεξιότητες για να πετύχει και εκείνος το καλύτερο του στη ζωή του. Είναι χρέος μου να βοηθήσω έστω ακόμα έναν συνάνθρωπο μου για να εξελιχτεί στη δική του ζωή. Είναι χρέος μου την βοήθεια που έλαβα από αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθήσω να την επιστρέψω σε κάποιον που τη χρειάζεται.
Τον Οκτώβριο του 2017 που μπαινοέβγαινα στα νοσοκομεία για το πρόβλημα υγείας μου αλλά και του Πατέρα μου, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου στην εφαρμοσμένη θετική ψυχολογία. Ξεκίνησα ένα όνειρο μου, ένα όνειρο ζωής.
Στο μεταπτυχιακό αυτό μελέτησα και ερεύνησα τα συναισθήματα μου. Συναισθήματα όπως η ευγνωμοσύνη, η χαρά, η ευτυχία και έννοιες όπως η ενσυναίσθηση, πνευματικότητα αλλά και Αγάπη, έχουν αποκτήσει άλλο νόημα πλέον στη ζωή μου.
Συναισθήματα που ύστερα από την περιπέτεια υγείας μου θεωρώ ότι από πάντα ήταν σημαντικά για την ύπαρξη μου, αλλά δεν τους είχα δώσει την ανάλογη σημασία.
Το λιγότερο που αισθάνομαι ότι μπορώ και θέλω να κάνω πλέον, είναι να προσπαθήσω να εξηγήσω σε εσένα όλες αυτές τις έννοιες. Να τις υπηρετήσω και να βοηθήσω και τους δυο μας να γίνουμε καλύτεροι και να νιώθουμε ακόμη πιο όμορφα με τον εαυτό μας. Σε μια τέτοια σχέση, ο ένας μπορεί να είναι ο καθοδηγητής, όμως υπάρχουν πάντα δύο μαθητές. Εγώ θα είμαι ο ένας.
Σήμερα δεν ζω για το παρελθόν, αλλά ούτε και για το μέλλον. Σήμερα ζω με δύναμη το εδώ και τώρα μου.
Σήμερα έχω αντιληφθεί τις αξίες μου, έχω αντιληφθεί τις θέσεις μου και έχω αναλάβει όλες τις ευθύνες μου. Η ζωή είναι ένα βιωματικό παιχνίδι και έχω τη θέληση να το «παίξω αλλιώς» και να ακολουθήσω τους κανόνες του για την αλλαγή μου. Ακούω την ψυχή μου και «παίζω» με εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα, που θα φέρουν οι επιλογές μου.
Σκοπός μου πλέον είναι να βοηθήσω και άλλους να βρουν τον εαυτό τους, να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους σύμφωνα με το δυναμικό τους. Όπως και για εμένα υπήρχαν (και υπάρχουν) δάσκαλοι στο δρόμο μου, έτσι και για εσένα υπάρχουν. Κανείς δεν είναι μόνος. Είμαστε μαζί.
Ο σπόρος υπάρχει μέσα σου, αρκεί να θέλεις να μάθεις πως μπορείς να τον βοηθήσεις να καρποφορήσει.
Ο Χρόνος δεν υπάρχει. Το παρελθόν και το μέλλον είναι και τα δύο μια ιδέα. Το παρελθόν ιδέα που μπορεί να σε ορίσει για τον τρόπο που σκέφτεσαι και το μέλλον ιδέα που θα δημιουργήσει τον επόμενο εσένα. Αυτή η στιγμή που πραγματικά υπάρχεις είναι τώρα. Εδώ και τώρα πρέπει να δράσεις. Ακόμα και η προηγούμενη στιγμή που ξεκίνησες να διαβάζεις αυτό, πέρασε. Είναι ήδη ιστορία … ιδέα. Τώρα είναι η στιγμή να δράσεις.